آزمایش اشک راهکاری ارزان قیمت برای تشخیص زود هنگام پارکینسون

تشخیص زود هنگام پارکینسون با آزمایش چند قطره اشک

 

پارکینسون بعد از آلزایمر شایع ترین بیماری تحلیل برنده مغز در کشور است. مردان تقریبا 2 برابر بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می شوند.  پارکینسون براثر از بین رفتن سلول های ترشح کننده ماده ای به نام دوپامین که یک انتقال دهنده عصبی است رخ می دهد. میزان شیوع این بیماری یک تا سه مورد در هزار نفر است و با افزایش سن، احتمال بروز بیماری هم بیشتر می شود. پارکینسون بیشتر در افراد مسن و در دهه های پنجم و ششم زندگی مشاهده می شود.
محققان می گویند آزمایش چند قطره اشک می تواند راهکاری ارزان قیمت برای تشخیص زود هنگام و غربالگری پارکینسون باشد که تشخیص زودتر را ممکن می کند و در نتیجه، به طور بالقوه می توان با درمان های مناسب عوارض بیماری را به تاخیر انداخت.
به گزارش  independent پژوهشگران با آنالیز اشک بیماران مبتلا به پارکینسون و افراد بالغی که هنوز دچار عوارض این بیماری نشده بودند، دریافتند که تجمع غیر سالم مولکول پروتئینی آلفا سینوکلئین که موجب آسیب های مغزی می شود، در مبتلایان به پارکینسون 5 برابر است.
دکتر مارک لو نویسنده گزارش و از محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی گفت: تحقیقات نشان داده است که قطرات اشک می تواند یک نشانگر بیولوژیکی موثق و ارزان برای تشخیص بیماری پارکینسون باشد.
به گفته این پژوهشگر، فرآیند بیماری پارکینسون سال ها یا دهها سال قبل از ظهور و بروز علائم آن آغاز می شود، بنابراین، یک نشانگر زیستی همچون آزمایش اشک می تواند برای تشخیص، یا حتی درمان زودتر بیماری مفید باشد.
از آنجا که علائم تاثیرات عصبی پارکینسون در سراسر بدن و نه تنها مغز دیده میشود ، تیم تحقیق پیش بینی کردند که مولکول های پروتئینی غیرطبیعی مرتبط با پیشرفت این بیماری در خارج از مغز هم یافت می شوند.
بنابراین، آنها 55 فرد مبتلا به پارکینسون و22 نفر از همان طیف سنی و جنسیتی و البته بدون عوارض بیماری را در نظر گرفتند و نمونه های اشک آنها را از نظر پروتئین یاد شده بررسی و مقایسه کردند.
آنها دریافتند که در اشک مبتلایان به پارکینسون، سطح سالم و ظاهر غیرانبوه آلفا سینوکلئین، کمتر است. علاوه بر این، بیماران به طور قابل توجهی سطح بالاتری از فرم غیرسالم مولکول را داشتند.
تجمع غیرطبیعی این مولکول پروتئین در کار سیگنال های عصبی تداخل ایجاد می کند و فاکتوری مهم در آسیب عصبی محسوب می شود که نشانگر پیشرفت بیماری پارکینسون است.